یک بار به مترسکی گفتم:«لابد از ایستادن در این دشت خلوت خسته شده ای؟» گفت:«لذت ِ ترساندن عمیق و پایدار است، من از آن خسته نمی شوم.»
نمی اندیشیدم و گفتم:«درست است؛ چون که من هم مزه این لذت را چشیده ام.»
گفت:«فقط کسانی که تنشان از کاه پر شده باشد این لذت را می شناسند.»
آنگاه من از پیش او رفتم و ندانستم که منظورش ستایش از من بود یا خوار کردن من.
یک سال گذشت و مترسک در این مدت فیلسوف شد.
هنگامی که باز از کنار او گذشتم دیدم دو کلاغ دارند زیر کلاهش لانه می سازند.

جبران خلیل جبران